De ‘X’-factor

Er zijn vele cameramerken op de markt tegenwoordig. Canon, Nikon, Panasonic, Olympus, Samsung, Pentax en Fujifilm om de bekendste er gelijk uit te pikken. De keuze voor een bepaald cameramerk is lastig, want meer nog dan in de smartphoneindustrie zit je na de keuze voor een bepaald systeem hieraan vast, omdat je geïnvesteerd hebt in één of meerdere lenzen en accessoires die alleen bij dit merk passen. Overstappen van cameramerk kost dan veel geld, omdat tweedehands je apparatuur sterk in waarde daalt.

Elk merk heeft daarnaast zijn eigen fanbase (vergelijk het maar met Apple vs. Android). Hoewel in de smartphoneindustrie de gemoederen volgens mij nog nét wat hoger oplopen, zijn er ook in de cameramarkt personen die graag anderen ervan overtuigen dat hún cameramerk toch echt beter is. En natuurlijk heeft iedereen zijn voorkeur, en natuurlijk heeft elke cameralijn zijn voor -én zijn nadelen, maar ik heb sterk de verdenking dat een groot deel van deze personages vooral hun eigen aankoop probeert te verdedigen. De waarheid (die van mij althans) is dat elk cameramerk tegenwoordig goede camera’s op de markt zet, en dat ze kwalitatief weinig van elkaar verschillen.

Toen ik 2 jaar geleden geïnteresseerd raakte in de – nog tamelijk nieuwe – markt van de systeemcamera’s was de keuze nog iets beperkter dan hij nu is. De keuze was voornamelijk tussen de MFT systemen van Olympus en Panasonic (waar de reviews toen nog niet zo lovend over waren), het beginnende systeem van Sony (waar nog maar weinig goede lenzen voor waren) en de vreemde eend in de bijt: het systeem van Fujifilm. Prachtig retro vormgegeven, weinig (maar goede) lenzen en daarnaast duur.

Dat ik uiteindelijk gekozen heb voor Fujifilm had toendertijd een paar redenen, niet allemaal gebaseerd op common sense:

1. Mijn extreem goede ervaring met Fujifilm’s X10 compactcamera.
2. De retro vormgeving. Hoewel het misschien niet het beste argument is, wil het oog ook wat, en ben ik gewoon verliefd geworden op het uiterlijk van de Fujifilm camera’s. Hoewel Olympus met de PEN serie ook ‘retro’ camera’s op de markt zette, is het naar mijn mening Fujifilm als eerste gelukt dit in de praktijk goed neer te zetten.
3. De drie lenzen die Fujifilm uitbracht bij introductie van de X-lijn. In plaats van twee standaardzooms (18-55 en 55-200) uit te brengen, zoals veel cameramerken in het begin deden, brachten ze drie lichtsterke primes uit: de 18 mm, de 35 mm en de 60 mm Macro. Dit duidde voor mij op een insteek op kwaliteit en professionele fotografie.
4. De aanwezigheid van een (uitstekende) elektronische zoeker (of optische/elektronische combinatie) op de camera’s. Dit was toen nog een zeldzaamheid.

Intussen zijn we twee jaar verder, is de systeemcameramerkt volwassen geworden en zijn alle fabrikanten ingestapt. Olympus heeft zijn prachtige OM-D E-M1, Panasonic heeft zijn GX-7, Sony heeft de full frame alfa serie, Fujifilm heeft de XT-1. Alleen de grote spiegelreflexproducenten Canon en Nikon blijven wat achter. Canon heeft voor zijn systeem na 2 jaar slechts 4 lenzen geproduceerd en Nikon heeft wat mij betreft met de inzet op de 1″ sensor de plank misgeslagen.

Hoewel ik mijn mening dat al de bovenstaande merken goede camera’s op de markt zetten graag wil herhalen, ben ik nog steeds blij dat ik twee jaar geleden – toch min of meer op basis van een educated guess – gekozen heb voor Fujifilm. Opmerkelijk (en fijn) is dat na twee jaar de redenen voor deze keuze nog steeds ongeveer hetzelfde zijn:

1. Nog steeds niet geheel sensible: het retro uiterlijk, ik ben er nog steeds verliefd op.
2. Het aanbod qua lenzen is in 2 jaar opgelopen van de drie oorspronkelijke primes naar zo’n 20 lenzen, variërend van profesionele workhorses tot kwalitatief uitstekende lichtsterke primes.
3. De makkelijke en fysieke bediening: dit is een voordeel wat ik oorspronkelijk niet heel erg had ingezien. Fujifilm heeft naast het retro uiterlijk ook de retro bediening ingevoerd. Dat wil zeggen dat je een fysieke draaiknop hebt voor de sluitertijd (in de praktijk schiet ik altijd op diafragmavoorkeur, dus gebruik ik die niet echt), een fysieke ring op de lens voor de diafragma (ontzettend fijn!), een fysieke draaiknop voor de belichtingscompensatie en op de XT-1 een fysieke knop voor de ISO. Dit is even wennen, maar daarna ontzettend fijn om te gebruiken.
4. De beeldkwaliteit en resultaten bij hoge ISO.
5. Fujifilm’s policy aangaande firmware updates. Fujifilm heeft een policy om nieuwe features ook aan te bieden voor oudere camera’s, zodat die nog een beetje up-to-date blijven. Het beste voorbeeld is de firmware update voor de X100 die de autofocussnelheid enorm verbeterde, terwijl de nieuwe versie, de X100s al op de markt was. Hierdoor ben je – in ieder geval een bepaalde tijd, soms zelfs tot twee jaar – verzekerd van de nieuwste features en een steeds verbeterende camera.

Bovenstaande wil niet zeggen dat ik niet af en toe jaloers naar een ander cameramerk kijk. Ik zou graag eens een keertje met de Olympus OM-D E-M1 op stap gaan. Maar van systeem wisselen? Nee, dat niet. Los van de argumten die ik hierboven genoemd heb, heeft het Fujifilm X-systeem voor mij iets bijzonders. Mijn XE-1 met de drie kleine lichtsterke primes heeft voor mij het plezier in fotografie weer doen (her)leven. Al hebben de camera’s van Olympus betere stabilisatie en autofocus; al hebben de camera’s van Sony een full frame sensor; al zijn de camera’s van Panasonic kleiner en lichter, ik hou het bij mijn trouwe Fujifilm.

Stiekem ben ik ook wel een beetje een fanboy.