Geplaatst op

A trip down camera lane

Phew, I managed a new post without waiting a whole year! The truth is, I would like to put my work out into the world, but I’m not quite sure how to go about it. Social media, a blog.. Still working on this.

However, this was not what I wanted to talk about.
Ever since the Fujifilm X-E1 was launched in 2012, and I sold my Canon 5Dii, Fujifilm has been my main camera system. New generations of camera’s have been presented every few years, with the recently the newest of the family, the Fujifilm X-H2(s). Two cameras that are the ultimate in speed (X-H2s) and resolution (X-H2). As I’m mainly shooting with the X-H1, which is ancient in camera terms, being announced in 2018, and is still only a toddler in autofocus speed, I am sometimes tempted to upgrade to a newer, faster camera. The X-H2s, with a stacked sensor, is the speed king, but is way too expensive for me. The X-H2, which is slightly more affordable, is no slouch either. Both have a larger grip, which I have come to prefer over the years for professional use, and have an autofocus system which is more than sufficient for what I use my cameras for (let’s be honest, the X-H1 is already managing quite nicely). What’s keeping me back for now are the costs, and the fact that both cameras have a fully-articulating rear display instead of the excellent flipscreen that the X-H1 had, and which I prefer for photography.

What this mental discussion about autofocus speeds and megapixels is clouding, however, is that for most situations, those things are not necessary. I’ve managed perfectly well for many years with the X-T1, X-T2, and X-H1, with both of the latter cameras still very much in use! To drive this point home to myself, for the past few days I’ve been taking the original Fujifilm X100 with me on my daily walk. This camera was launched in September 2010, and has become something of a classic. Its a tortoise compared to modern hares, it misses many of the handy upgrades Fuji has added to the ergonomics in later cameras, but it is still a solid camera, and, handled well, it is still capable of taking great photographs. If anything, the process of photography is even more enjoyable, because you are not helped by ai-processing and eye-tracking, but have to think for yourself (there are some, as there are for any camera brand, that maintain that the Fujifilm X100, like for instance the original Canon EOS 5D, has some magic sprinkled over its sensor, and that the images from this camera have something special over their successors. This might be a result of the fact that these older sensors usually have a lower resolution, and therefore slightly larger pixels?).

I don’t know if this is the case. I know that in some situations I can enjoy the files that come out of a Fujifilm X100 very much, and that there is a certain feel to these first generation files that later cameras do not give me. Mind you, only in certain (wel lit) situations. Does this mean I’m not tempted by the Fuji X-H2 anymore. Of course not, but I’ve enjoyed this trip down camera lane very much, and my resolve to wait has certainly been strenghtened (at least I should wait until the announcement of the X-T5, which may bring back the flippy screen instead of that fully-articulating monster).

I’ll not bore you further, but will share some of the photos I’ve been taking the past few days.

A walk near home, taken with the Fujifilm X100 (yes, the original one)
Jpeg, straight out of the camera, as I forgot to set the camera to RAW+JPG
Geplaatst op

It is that time of year..

And with THAT, I don’t mean the time of lockdown or COVID-issues. I mean the time of early nightfall and darkness, of wetness and harsh winds. But also of lights, in the trees along the canals, and behind the windows of houses. While cold and dark, it also brings along a feeling of nostalgia and coziness.

The Koornbrug in the city center of Leiden, with the cafés on the waterside, is always a good place to be during blue hour.

My apologies for this being only the third post of the year (being November, that is not a lot). I hope to do better in future.

Geplaatst op

Our daily walk

Spectacular clouds during sunset at the local windmill.

Ever since the start of the corona measures in the Netherlands, which, incidentally is also since we moved and live in our new home, we’ve started taking daily walks. To compensate for the gym being closed and the loss of our 15-20 min bike ride to work, but also because it is a fun way to relax and get out of the business of work. Our goal is to reach the 10.000 steps each day. I usually win, as my watch is less conservative about what constitutes a step, but I think I also do make more steps in general. We are fortunate to live close to the edge of the city and have this view just a 5 minute walk away.

Geplaatst op

Navigating the maze

Someone I met today on a photography forum said it quite eloquently: ‘Yikes, soo many settings!’. He was speaking about the new Fujifilm camera, the Fujifilm X-S10. I don’t know anything about it, and don’t feel the need to. I have given up on the numbers and letters Fujifilm uses to give all it’s camera-lines a name. Names which are evolving and changing as well, so it is difficult to keep track of. Each new camera has a slightly different set of features to distinguish it from its neighbour. We should make a flowchart! Does it have a flip-up/down screen, follow the arrow to the T section. Is it weather sealed? Follow the arrow to the T-single digit section, that sort of thing. One thing, however, is shared by most, if not all of these new cameras . The abundance of settings!

I admit I did not grow up at the height of the digital era. We got our first computer when I was about 12 I guess, and I got my first mobile phone when I was 16. It was not a very smart phone. It could switch its cover, you could somehow get it to use an mp3 as ringtone, and you could text and call. After that, progress began to do its thing, and before long I was the proud owner of an iPhone 4, a laptop, a digital camera, and all the rest of modern necessities. I consider myself to be quite tech-savvy, in that I can usually operate these digital devices without much trouble. This is especially true for cameras, of which I have owned many, from many brands, and as such can usually find my way around quite easily. As I have been using Fujifilm as my camera brand for almost 9 years now, I can navigate their cameras blindfolded, helped by the fact that their design philosophy is quite tactile, so long as you don’t need to dive too deep into the menus. Every new generation has been thus been welcomed with open arms, and the menus were quickly explored to set up the camera to my exact needs, and to make the most of new features possible. Until now.

I can sympathise with the comment made by the anonymous guy at the photography forum (a Fuji forum, no less, with visitors used to Fuji cameras). Because I also recently bought a new camera. Not the X-S10. I bought the X-T4, whose simple naming I can understand, as it is the fourth generation of the T line. I have owned the X-T1 and the X-T2 before the X-T4, therefore the naming was familiar. The settings, however, weren’t. Somewhere between the time I bought my X-T2 (January 2017) and the X-T4 (June 2020), Fujifilm somehow found a bunch of extra settings lying around that they thought would fit perfectly in their new camera. It is not just that there are more things that you can set, it is also that those settings can be set, and tweaked, and even different settings that are set can then be sub-set. It’s like navigating the labyrinth of The Maze Runner. Or, for those of less youthful persuasion, the Minotaur.

A good example is the continuous autofocus. Even my first Fuji X-E1 camera, back in 2012, had continuous autofocus. It is set by the switch on the front left of the camera, and this switch has not moved since. It was there, very familiar, M, C, and S, when I took my Fuji X-T4 from its box. Continuous autofocus was always a bit of an adventure. It could go well, and you would love the results. It could also go horribly wrong, delivering a heap of pictures that were al out of focus and could go straight into the trash. They have worked on this since the X-E1, and now you can set your continuous autofocus to custom settings, of which there are 5. Each setting for a different kind of movement. Great. And then there is the 6th setting, where you can sub-set all parameters for your own kind of movement. And the continuous autofocus is just one setting that you can tweak. Then there are the video settings, ranging from HD to 4K to 24.95 frames per second to 59.9 to F-log recording and who knows what else.

All of this makes the X-T4 (and I guess the new X-S10) a very flexible and capable camera. It is probably one of the best cameras out there, and certainly the best camera Fuji has produced up to this point. At the same time it is the reason I have not used any of these settings. I fully admit I am of the generation that never reads a manual, and without this, there is just too much menu to navigate to fully research, find, and adjust all the settings that are possible on this camera. I have had this camera now for 6 months, and I have not even looked at most menus. Maybe, somewhere, sometime, I will have no choice to take the manual, and go through all the settings one by one. See what they do, see what fits best with my shooting style, and create my own continuous autofocus settings. But for the first time since I have owned cameras, this is a thing. 

I’m sure that most of these settings will be very useful to some, and maybe there is even someone out there who will use it all. I think however, that 97% of users do not. Nothing wrong in this, of course. Better to have it, and not use it, than need it and not have it, though you do feel this multitasking capability in your wallet.I bought my X-T4 for two main reasons: the image stabilisation, which I ‘need’ for video, so that I don’t need a dedicated lens with stabilisation, and the photo-video switch, so that I can quickly switch between photography and video, something that is very handy during assignments. Aside from that, for what I do, the video features in the X-T2 were good enough and I think I may never get around to tweaking all things in the menus.

The good thing about all this is that even without doing all of that, the X-T4 remains a great camera. You don’t need to tweak settings you’ve never heard of to have a great shooting experience, and I’ve even found two more reasons to justify having bought it. The fact that you can name focal length and lens manufacturer to non electronically coupled lenses so that they appear in the exif data, and the shutter sound. Or rather, the lack thereof. The shutter has become my favourite feature since I had to photograph a defence ceremony where you could hear a pin drop, but not my camera!

Last but not least: this complicated digital beast of a camera makes me appreciate the simple experience of shooting with the old (old, it is barely 8 years since it was announced) X-Pro1. You can not choose between electronic of mechanical shutter, there is only mechanical. Too many focus points to focus quickly with the joystick? Not a problem, there is no joystick, and very few points. Video settings? It doesn’t even have a dedicated video button. And yet, this simplicity gives a sense of satisfaction. Satisfaction that you don’t need to think about settings. The satisfaction that you can just shoot, and all other things go away. The satisfaction that you don’t need to find your way out of the maze: there is no maze!

I hope everyone is in good health in these strange times. Keep happy, keep shooting. As I’ve not added any photographs to this post, I promise to post some images soon 😉

Geplaatst op

It is all about stuff

In our current society there is an odd, but perhaps understandable, obsession with stuff. Especially new stuff. And nowhere is this more apparent than in the world of electronics. Every so often a new iteration of the iPhone, or any other smartphone for that matter, is launched, with ever more new features that we are told we absolutely need. It is the same in camera-land. Every other year (or more often) camera manufacturers launch a new camera, a new lens, a new feature. Users start reading reviews (or viewing them, in this youtube-fueled age), and it is often easy enough to convince yourself you need this new camera, these new features. I am, by no means, immune to this. 

I’ve done this often enough. I’ve bought enough cameras, lenses, bags or accessories in the past few years to finance a few expensive holidays. Partly I can excuse myself. I’m a professional photographer, I need stuff to work. And I would be right. But as Kevin Mullins, a professional wedding photographer from the UK, writes on his blog: ’there is stuff that you need. And there is stuff that you want.’ The line between those two things is easily blurred. Recently I’ve been trying to ‘unblur’ the line, and have started to get rid of some of the things I thought I needed (and it is surprising to see how many things you find out in hindsight to be unnecessary). In recent months, cameras, lenses, and accessories, have been flowing out of the house in a steady flow. It is not just that I find that I don’t use some of those things, it is also that by reducing the number of choices I have, I make my photographical life much simpler. I’m not a minimalist, and probably never will be (I still have 2 choices for a 35 mm lens, not to mention the 5 50-ish lenses I have in my drawer), but I am slowly reducing my quite extensive collection (because that is basically what it is).

‘New gear doesn’t help you take better photographs, but the right gear does!’

Now you might think that reducing my photographical clutter would also involve not getting new stuff into the house. And that is correct, up to a point. However, with the motto ‘New gear doesn’t help you take better photographs, but the right gear does!’, I decided, that for my professional work, I needed one more thing. Replacing the sold X100, X-E3, X-Pro2 and second X-T2…, is the new Fujifilm X-T4. A brandspaninking new camera. I have been testing it for several days now, and must admit I’m not yet over the moon about it. It is an electronic powerhouse, don’t get me wrong. The menu mentions items I’ve never even heard of. The autofocus is so fast I’m not even seeing it lock on. It shoots fifteen frames per second. And maybe that is one of the things that feels wrong about it. It is just a bit too glib, too silent, too subtle. I liked my X-T2 better. Then again, I don’t need to be over the moon about it. I just need to use it for assignments, and in that field the X-T4 will probably deliver in spades. So here I am, back to ‘just’ 4 cameras.

I’ll keep my Fujifilm X-T2 as a weather sealed back-up, and I will keep using the old X-Pro1 and X70 for personal photography or projects. And that is it. There are still a drawer of lenses and a cupboard of bags to slowly empty (to a non-photographer, they will probably still look ridiculously filled). For now I think I’m on the right path, and I will be content with the stuff I have (speak to me again in a year).

In all this there is the unusual situation that I now own Fujifilms first X-mount interchangeable lens camera, and their latest. It is an odd comibation to have next to each other, and a testament to how far the camera world has come in just eight short years. On the one hand the (in modern sense, it was launched in 2012) ancient X-Pro1, with it’s slow minimum shutter speed of 1/4000 seconds, it’s limited amount of AF points, its sometimes hunting or slow autofocus, its clunky shutter sound. And on the other hand the recent, top of its class, X-T4. With lightning AF speed, a fully articulating screen (I need to get used to that by the way), a focus joystick, more AF points that my fruit tree has lice, and soo soo many more functions. The coming days and weeks will show which of these – the dinosaur or the tesla – I will enjoy shooting with more.

My apologies if I seem to be rambling a bit. I’ve been wanting to post something on the update cycle of electronic products, the cleaning up of my photography clutter, the rediscovery of the X-Pro1, and the purchase of the X-T4, and somehow all of these things wound up in the same post. Maybe I’ll try to do separate posts on these topics later! Hope you are well and happy photography.

To not leave you with no photographs at all, above one of the testshots with the new X-T4. One thing I do like very much is the classic negative film simulation that this photo was taken in. I like the somewhat muted, not very contrasty look. Taken with the X-T4 and XF 23 mm f/2 at f/2.
Geplaatst op

De ‘X’-factor

Er zijn vele cameramerken op de markt tegenwoordig. Canon, Nikon, Panasonic, Olympus, Samsung, Pentax en Fujifilm om de bekendste er gelijk uit te pikken. De keuze voor een bepaald cameramerk is lastig, want meer nog dan in de smartphoneindustrie zit je na de keuze voor een bepaald systeem hieraan vast, omdat je geïnvesteerd hebt in één of meerdere lenzen en accessoires die alleen bij dit merk passen. Overstappen van cameramerk kost dan veel geld, omdat tweedehands je apparatuur sterk in waarde daalt.

Elk merk heeft daarnaast zijn eigen fanbase (vergelijk het maar met Apple vs. Android). Hoewel in de smartphoneindustrie de gemoederen volgens mij nog nét wat hoger oplopen, zijn er ook in de cameramarkt personen die graag anderen ervan overtuigen dat hún cameramerk toch echt beter is. En natuurlijk heeft iedereen zijn voorkeur, en natuurlijk heeft elke cameralijn zijn voor -én zijn nadelen, maar ik heb sterk de verdenking dat een groot deel van deze personages vooral hun eigen aankoop probeert te verdedigen. De waarheid (die van mij althans) is dat elk cameramerk tegenwoordig goede camera’s op de markt zet, en dat ze kwalitatief weinig van elkaar verschillen.

Toen ik 2 jaar geleden geïnteresseerd raakte in de – nog tamelijk nieuwe – markt van de systeemcamera’s was de keuze nog iets beperkter dan hij nu is. De keuze was voornamelijk tussen de MFT systemen van Olympus en Panasonic (waar de reviews toen nog niet zo lovend over waren), het beginnende systeem van Sony (waar nog maar weinig goede lenzen voor waren) en de vreemde eend in de bijt: het systeem van Fujifilm. Prachtig retro vormgegeven, weinig (maar goede) lenzen en daarnaast duur.

Dat ik uiteindelijk gekozen heb voor Fujifilm had toendertijd een paar redenen, niet allemaal gebaseerd op common sense:

  1. Mijn extreem goede ervaring met Fujifilm’s X10 compactcamera.
  2. De retro vormgeving. Hoewel het misschien niet het beste argument is, wil het oog ook wat, en ben ik gewoon verliefd geworden op het uiterlijk van de Fujifilm camera’s. Hoewel Olympus met de PEN serie ook ‘retro’ camera’s op de markt zette, is het naar mijn mening Fujifilm als eerste gelukt dit in de praktijk goed neer te zetten.
  3. De drie lenzen die Fujifilm uitbracht bij introductie van de X-lijn. In plaats van twee standaardzooms (18-55 en 55-200) uit te brengen, zoals veel cameramerken in het begin deden, brachten ze drie lichtsterke primes uit: de 18 mm, de 35 mm en de 60 mm Macro. Dit duidde voor mij op een insteek op kwaliteit en professionele fotografie.
  4. De aanwezigheid van een (uitstekende) elektronische zoeker (of optische/elektronische combinatie) op de camera’s. Dit was toen nog een zeldzaamheid.

Intussen zijn we twee jaar verder, is de systeemcameramerkt volwassen geworden en zijn alle fabrikanten ingestapt. Olympus heeft zijn prachtige OM-D E-M1, Panasonic heeft zijn GX-7, Sony heeft de full frame alfa serie, Fujifilm heeft de XT-1. Alleen de grote spiegelreflexproducenten Canon en Nikon blijven wat achter. Canon heeft voor zijn systeem na 2 jaar slechts 4 lenzen geproduceerd en Nikon heeft wat mij betreft met de inzet op de 1″ sensor de plank misgeslagen.

Hoewel ik mijn mening dat al de bovenstaande merken goede camera’s op de markt zetten graag wil herhalen, ben ik nog steeds blij dat ik twee jaar geleden – toch min of meer op basis van een educated guess – gekozen heb voor Fujifilm. Opmerkelijk (en fijn) is dat na twee jaar de redenen voor deze keuze nog steeds ongeveer hetzelfde zijn:

  1. Nog steeds niet geheel sensible: het retro uiterlijk, ik ben er nog steeds verliefd op.
  2. Het aanbod qua lenzen is in 2 jaar opgelopen van de drie oorspronkelijke primes naar zo’n 20 lenzen, variërend van profesionele workhorses tot kwalitatief uitstekende lichtsterke primes.
  3. De makkelijke en fysieke bediening: dit is een voordeel wat ik oorspronkelijk niet heel erg had ingezien. Fujifilm heeft naast het retro uiterlijk ook de retro bediening ingevoerd. Dat wil zeggen dat je een fysieke draaiknop hebt voor de sluitertijd (in de praktijk schiet ik altijd op diafragmavoorkeur, dus gebruik ik die niet echt), een fysieke ring op de lens voor de diafragma (ontzettend fijn!), een fysieke draaiknop voor de belichtingscompensatie en op de XT-1 een fysieke knop voor de ISO. Dit is even wennen, maar daarna ontzettend fijn om te gebruiken.
  4. De beeldkwaliteit en resultaten bij hoge ISO.
  5. Fujifilm’s policy aangaande firmware updates. Fujifilm heeft een policy om nieuwe features ook aan te bieden voor oudere camera’s, zodat die nog een beetje up-to-date blijven. Het beste voorbeeld is de firmware update voor de X100 die de autofocussnelheid enorm verbeterde, terwijl de nieuwe versie, de X100s al op de markt was. Hierdoor ben je – in ieder geval een bepaalde tijd, soms zelfs tot twee jaar – verzekerd van de nieuwste features en een steeds verbeterende camera.

Bovenstaande wil niet zeggen dat ik niet af en toe jaloers naar een ander cameramerk kijk. Ik zou graag eens een keertje met de Olympus OM-D E-M1 op stap gaan. Maar van systeem wisselen? Nee, dat niet. Los van de argumten die ik hierboven genoemd heb, heeft het Fujifilm X-systeem voor mij iets bijzonders. Mijn XE-1 met de drie kleine lichtsterke primes heeft voor mij het plezier in fotografie weer doen (her)leven. Al hebben de camera’s van Olympus betere stabilisatie en autofocus; al hebben de camera’s van Sony een full frame sensor; al zijn de camera’s van Panasonic kleiner en lichter, ik hou het bij mijn trouwe Fujifilm.

Stiekem ben ik ook wel een beetje een fanboy.

Geplaatst op

Macro tutorial

Als toevoeging op mijn recente bericht over macrofotografie: op youtube vond ik een (in mijn mening) goede tutorial over dit onderwerp. Veel van de informatie was bij mij al wel in enige vorm aanwezig, maar het is fijn om het zo duidelijk in een lezing te horen.

Overigens vind je op youtube een hoop interessante filmpjes van B&H over verschillende fotografie onderwerpen, erg leuk om een keer op te zoeken (zoek op B&H photography tutorial).

 

Geplaatst op

Gear: Fujifilm X-10

Nu ik het ongeveer een maandje heb volgehouden om hier af en toe wat foto’s en begeleidende tekst te plaatsen, lijkt het me een goed moment om jullie voor te stellen aan mijn belangrijkste bondgenoot in deze onderneming. Je zult begrijpen dat een foto-blog niet compleet is zonder fotocamera, en hij is al een aantal keer langsgekomen de afgelopen tijd: de Fujifilm X-10.

Sinds mijn Fujifilm XE-1 vorig jaar een onvrijwillige duik in de kagerplassen nam, is de X-10 mijn enige camera (afgezien van mijn iPhone natuurlijk, maar je weet hoe ik daar over denk). Hoewel de X-10 in de tijd dat ik hem gebruikte als 2e camera een beetje het ondergeschoven kindje was, en ik zelfs overwogen heb, na de aanschaf van de XE-1, hem te verkopen, begin ik ‘m de afgelopen tijd steeds meer te waarderen.

Natuurlijk, het was een fantastische camera om mee te beginnen. De uitstraling is voldoende om iemand met een beetje oog voor retro op slag verliefd te laten worden (en dat gebeurde bij mij ook), en ook innerlijk was de X-10 op moment van uitkomen de beste compactcamera op de markt. Maar naast het geweld van een full frame Canon 5D of de XE-1 die daarna kwam, verbleekte hij toch een beetje.

Maar niet meer. 6 maanden zonder ‘grote’ camera hebben me doen inzien dat ik nog steeds een beetje verliefd ben op dit kleine camera’tje uit Japan. Oké, hij heeft af en toe zijn issues – de lens heeft momenteel wat problemen – en de beeldkwaliteit haalt het niet bij de 5D of XE-1, maar hij doet dapper zijn best en er zijn best goede resultaten mee te behalen. De slijtplekken op de zwarte lak die het metaal eronder tonen zijn in mijn ogen dan ook geen beschadigingen, maar meer een eerbetoon aan het vele fotografie-plezier wat ik al aan deze camera heb beleefd.

Dat de X-10 nog steeds een van de mooiste camera’s op de markt is (mooier dan de XE-1 als je het mij vraagt) en dat hij gebouwd is als een tank (helemaal metaal) helpt alleen maar mee en sterkt mij in het voornemen de X-10 – ook als ik weer een ‘grote’ camera aanschaf – nooit te verkopen en gewoon lekker af en toe weer mee te nemen.

Dit is dan ook gelijk het moment van realisatie dat ik waarschijnlijk op dit moment de X-10 ongeveer 2 jaar in bezit heb. Gezien mijn historie met digitale camera’s mag dat best lang genoemd worden, ik denk ook zeker een teken van de kwaliteiten van de kleine Fuji..

Dan vraag je je af: waarom dan toch weer een nieuwe ‘grote’ camera? Tja, daar ligt dan gelijk de enige eigenschap van de X-10 die hem beperkt en waarom ik hem niet als enige camera wil houden: de sensor. In de X-10 zit een sensor van 2/3 inch. Groter dan in de meeste compactcamera’s en in de buurt komend van de 1 inch sensoren in de Nikon systeemcamera’s, maar piepklein in vergelijking met de APS-C sensor in de XE-1, laat staan de full frame sensor van de 5D. En dat beperkt beeldkwaliteit, ISO-performence, maar belangrijk ook de hoeveelheid scherptediepte die je een foto kunt geven.

Ik zal verder niet veel aandacht besteden aan de interne eigenschappen van de X-10 (12 megapixels, 28-112 mm zoom, ISO bruikbaar tot 3200, manuele zoombediening, panorama mogelijkheid etc), want dat valt overal op internet te vinden. Wat ik wel kan doen is iedereen die een (redelijk) compacte camera met goede beeldkwaliteit en uitstekende bediening wil, de X-10 van harte aan kan raden. Of de X-20, de opvolger. Of de X-30, die ook al in de nabije toekomst gepresenteerd zal worden..

All in all, een geweldige camera, en bij deze aan jullie voorgesteld!

Geplaatst op

IPhonography

Tegenwoordig heeft iedereen een digitale camera. Zelfs de mensen die in deze tijd géén smartphone hebben (en deze mensen zijn momenteel juist retro en hip) hebben over het algemeen wél al een telefoon met camera.

Je kunt je natuurlijk afvragen of deze overvloed aan camera’s en het gemak waarmee tegenwoordig een foto gemaakt wordt – en niet te vergeten gedeeld op sociale media – niet zorgt voor een inflatie van ‘kunst’ van het fotograferen. Ik denk dat hier zeker wel waarheid in zit. Je moet niet vergeten dat voor het maken van een mooie foto ook wel wat meer nodig is dan alleen de camera, los nog van de hardware-matige gebrekken van smartphones (en ook compactcamera’s trouwens).

Mijn mening is dat je ongetwijfeld mooie foto’s kunt maken met je smartphone, maar dat dezelfde foto, genomen met een échte camera (lees: met een grotere sensor), altijd beter zal zijn. Hier moet ik echter wel bekennen dat de smartphones intussen qua kwaliteit de compactcamera’s intussen wel ingehaald hebben.. En dat de kwaliteit van de nieuwe Nokia 1020 (met een grotere sensor!) al weer een stuk hoger ligt..

Toch is ‘iphonography’ zoals het fotograferen met de smartphone ook wel wordt genoemd momenteel helemaal in met als belangrijkste argument dat ‘de beste camera de camera is die je bij je hebt’. Een redelijke statement, maar je kunt er natuurlijk ook voor kiezen altijd een échte camera bij je te hebben en dezelfde foto te nemen, maar dan beter 😉

Ondanks het feit dat ik meestal wél een echter camera bij me heb (mijn Fujifilm X-10 reist vaak met me mee) was er laatst een moment dat de batterij me op het cruciale moment in de steek liet. En toen was het best fijn dat die smartphone ook wat plaatjes kon schieten. De kwaliteit mag dan niet zo best zijn, de kleuren te verzadigd, de foto te veel verscherpt, de foto kon wél genomen worden.

Hier is-ie.. Overigens niet met een iPhone genomen, maar met mijn Nokia Lumia 520.

Bridge in Leiden

Geplaatst op

Long time no speak

Het is nu echt alweer een hele tijd geleden dat ik hier iets op deze blog geplaatst heb. Ik dacht eigenlijk dat hij al lang offline was. Zo zie je maar weer, op het internet gaat niets verloren, alles blijft bewaard. Eeuwig in het systeem bij Google, wat intussen het oude Blogspot heeft overgekocht. En toen ik bedacht dat ik weer eens iets met een blog wilde doen, was-ie er nog. Convenient..

Hoewel ik mijn blog ooit ben gestart als reisblog tijdens mijn Zweden-avontuur, is het ook wel iets algemener geworden in de tijd daarna. Waar ik me nu eigenlijk op wilde focussen is fotografie. Een woord wat jullie allemaal vast wel met mij zullen associeren. Maar waarom een blog?

Twee redenen eigenlijk: ten eerste wil ik mezelf dwingen om regelmatig met fotografie bezig te zijn. Dit staat een beetje onder druk door afstudeer-stress en het gebrek aan een goede camera. Mijn doel zal zijn om ten minste elke week een foto te maken die ik het waard vind om met jullie te delen. Ten tweede is het denk ik een leuke manier om de foto’s die ik mooi of bijzonder vind met jullie te delen zonder dat Facebook gelijk alle rechten vergaard.

Nu zul je zeggen: Blogspot was toch van Google? Dan zal er vast wel ergens in de algemene voorwaarden staan dat zij eigenaar zijn van alle inhoud, same as Facebook. Probably. Het is ook niet mijn wens om heel lang hierop door te bloggen. Wat ik eigenlijk wil is een eigen blog starten op Bandje.net. Dat kost me momenteel echter iets te veel tijd, en dus is dit het eerste begin. Eerst maar eens zien of ik het volhoud..

Even een update op fotografieland: mijn Canon apparatuur heb ik vorig jaar verkocht. In plaats daarvan ben ik overgestapt op de Fujifilm X-serie. Meer specifiek: de Fujifilm XE-1. EOS 5D kwaliteit in een klein jasje, dankzij de grote APS-C x-trans sensor (meer daarover ongetwijfeld later). Helaas heeft deze camera vorig jaar een onvrijwillige duik ondergaan, en ligt het wel of niet terugkrijgen van geld nog steeds bij de verzekering (lang verhaal). In het kort: ik “moet het momenteel doen” met de kleinere Fujifilm x-10 compactcamera. Tussen aanhalingstekens omdat dat een oerdegelijke, kwalitatief zeer goede compactcamera is, die alsnog beter is dan wat de meeste mensen ooit zullen gebruiken. Maar het is geen XE-1..

And on that bombshell..

Meer over de Fujifilm x-10 en de buitengewone kwaliteiten van de x-trans sensor en Fujifilm camera’s in het algemeen komt vast snel in een volgend bericht. Post. Hoe je het ook wil noemen..